Hij loopt nu sinds een maandje of drie en ik als moeder ben toe aan de volgende grote stap in zijn ontwikkeling, praten. Sinds Daan loopt, heb ik ook het idee dat hij enorm veel begrijpt van wat ik hem vraag of zeg. Een hond, schaap en varken doet hij feilloos na. Als ik zeg dat we gaan eten pakt hij zijn slabber en klimt hij op zijn stoel. Bij het woord 'bed' sprint hij naar de trap en zwaait hij enthousiast papa gedag. Zeg ik het woord 'bad', loopt hij naar de badkamer. Hij weet zijn neus, oren, ogen, tenen, navel, etc. prima te vinden. En hij praat honderd uit (in zijn eigen taal) als hij oma aan de telefoon heeft. Als ik hem ophaal van het KDV dan rent hij op me af en steekt vol enthousiasme zijn verhaal tegen me af. Ongetwijfeld verteld hij me wat hij die dag heeft meegemaakt, maar ik versta er niets van. Al kijken mensen me wel eens vreemd aan als ik serieus reageer op Daan zijn verhaal. 'Versta jij wat hij zegt?' vragen ze me dan? Haha nee natuurlijk niet, maar ja die jongen doet zo zijn best en als ik niet tegen hem praat, leert hij het nooit. Verder schudt hij zijn hoofd als hij klaar is met eten en... als hij iets wil, maar hij kan er niet bij, dan wijst hij met zijn vingertje en zeurt daarbij met zo'n nasale klank van: eh, eh,eh, net zo lang totdat ik het pak. Er is nog 1 ander woordje wat hij regelmatig gebruikt en dat het is woordje ja! Dat geeft hij als antwoord op bijna iedere vraag. Helemaal niet zo erg dus. 
Gisterochtend kwam daar eindelijk een ander woordje bij, namelijk het woordje: pap. Ik vroeg: 'Daan, lust je pap?' En hij reageerde met 'pap'! Niet met: pip of pop of papa...nee, het was luidt en duidelijk, PAP! Nu snap ik wel dat hij dat woord eerder kent dan het woord mama. Zijn voorkeur gaat uit naar eten. Het is net zijn vader. Eten gaat boven alles! Dat heeft hij niet van mij, maar is wel erg makkelijk. Mijn eerste woordje was tent, dus ook niet mama of papa. En nog steeds ben ik een die-hard kampeerder.
's Avonds aan de telefoon met een vriendin vertelde ik vol trots dat er eindelijk voortgang was voor wat betreft praten. Hij had immers het woord 'pap' gezegd, vanmorgen. 'Wat als je morgenochtend aan Daan vraagt wat hij wil eten? Misschien antwoord hij wel met: pap. Dat zou nog gaver zijn! Dan begrijpt hij je echt', gaf mijn vriendin me als tip.
Zo gezegd zo gedaan. De volgende ochtend, Daan zijn kamertje ingelopen en daar stond mijn kleine vriendje al met zijn armpjes in de lucht mij op te wachten. Dat maakt je ochtend toch een stuk dragelijker. En zoals gepland vroeg ik: 'Daan, wat wil je eten?' Geen reactie. 'Wat wil je eten Daan?' Geen reactie. 'Wat zit er in je fles Daan?' Bij het woord fles lichtte zijn ogen op, maar verder geen reactie. 'Daantje, wat zit er in je fle-hes?'...... PAP. Ja hoor hij zei het, hij zei het echt! En meteen viel het kwartje... wat als hij nu had gezegd; 'boterham met hagelslag' of erger: 'moeders, stop die papfles in je.... ik wil een boterham met hagelslag!' Dan had ik daar gestaan met mijn papfles en mijn mond vol tanden. En wat als hij gaat zeggen: 'ik wil die broek niet aan, ik wil niet naar het kinderdagverblijf, ik wil een tatoeage' of erger, 'mam ik heb een tatoeage!' Pfff, daar ben ik nog niet aan toe hoor! Kan ik deze ontwikkeling nog stoppen? Nee, ik heb mijn lesje wel geleerd. Niks forceren, niks proberen, gewoon hem zijn eigen gang laten gaan, hij gaat vanzelf wel praten! En hoe langer dat nog duurt, des te makkelijker dat ik het nog heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten